In the past, art was recognized solely on the basis of an idea of beauty. The reputation of the artist was directly related to the expression of the real world through certain social dynamics and predominantly traditional artistic practices. Arguing that art cannot be read within the framework of these criteria, artists have replaced the flawlessly handcrafted detail work with objects of everyday use. Therefore, beyond the physical and material contours of ready-made objects, the artists built a substructure that possesses all the morphological qualities required to be considered an art object. Thus, the readymade object has gone beyond its own physical contours through a network of interrelationships and connections with other material entities. However, the fact that objects of everyday use are considered to be works of art is often mistaken for technical imperfection and lack of skill, along with an attitude of cynicism. In this context, this article first considers the beyond of the object, starting from the fact that the work of art is informed by thought. Secondly, the article discusses the issue through examples, centering on the problem that the object, which has been subjected to critical and public opposition, cannot be read as a closed system.

Object, work of art, flaw, meaning.

Geçmişte sanat, salt bir güzellik düşüncesi üzerinden tanınmaktaydı. Sanatçının itibarı ise gerçek dünyayı belirli toplumsal dinamiklerle ve ağırlıklı olarak geleneksel artistik pratiklerle ifade etmesiyle doğrudan ilgiliydi. Sanatın bu kriterler çerçevesinde okunamayacağı tezini ileri süren sanatçılar; kusursuz bir el işçiliğiyle yapılan detay çalışmalarının yerine gündelik kullanım nesnelerini üretim pratiklerine yerleştirdiler. Dolayısıyla sanatçılar, hazır nesnelerin fiziksel ve maddi hatlarının ötesinde, sanat nesnesi sayılması için gereken bütün morfolojik niteliklere sahip olan bir alt yapıyı beraberinde inşa ettiler. Böylece hazır nesne, diğer maddi varlıklarla olan karşılıklı ilişkiler ve bağlantılar ağı vasıtasıyla, kendi fiziksel hatlarının ötesine geçmiştir. Ancak gündelik kullanım nesnelerinin birer sanat eseri sayılması, alaycı bir tutum ile beraber teknik kusur ve yetenek yoksunluğuyla karıştırılmaktadır. Bu bağlamda bu makale ilk olarak sanat eserinin düşünceden beslendiği gerçeğinden yola çıkarak nesnenin ötesini ele almaktadır. Makale ikinci olarak eleştirel ve kamusal muhalefete maruz kalmış nesnenin kapalı bir dizge gibi okunamayacağı problemini merkeze alarak konuyu örnekler üzerinden tartışmaktadır.

Nesne, sanat eseri, kusur, anlam.