AVRUPA’DA YAŞAYAN HALK ŞAİRLERİMİZİN DİLİNDEN GURBET ve SONUÇLARI
Author	: Fatma Ahsen TURAN
Type	:
Printing Year	: 6
Number	: 21
Page	: 1-28
DOI Number:	:
Cite :	Fatma Ahsen TURAN , (6). AVRUPA’DA YAŞAYAN HALK ŞAİRLERİMİZİN DİLİNDEN GURBET ve SONUÇLARI. International Journal Of Eurasia Social Sciences, 21, p. 1-28. Doi: .

Summary
Türklerin tarih sahnesine çıktıkları andan itibaren var olan sözlü şiir sanatı, asırlarca Türk milletinin duygularını ifade etmesine vesile olmuştur. Türk kültürünün köklü geleneklerinden biri olan âşıklık geleneği, Türklerin geçmişten günümüze yaşama kabiliyeti gösteren ortak bir mirasıdır. Bu mirasa sahip çıkmak için çaba harcayan insanımız onu kendisiyle beraber göç ettiği her yere taşıyarak yaşatmıştır. 1962-1974 yılları arasında Türkiye’den 800.000 işçi Avrupa'ya giderken beraberlerinde kültürlerini de götürmüşlerdir. Assmann, “Grup ve mekân bir arada sembolik bir ortak yaşam kurarlar; grup kendi mekânından ayrı düşse de bu birlikteliği yeniden üreterek yaşatır.” demektedir. Böylece yeni mekânda yeni bir bellek oluşmuştur. Buradaki bellek ortak ve bir gruba aittir. Âşıklar da bu kültürel ve toplumsal belleğin icracılarıdır. Avrupa’da yaşayan âşıklar sadece kültürü taşıma vazifesini üstlenmemişler aynı zamanda “göçün macerası”nı da şiirlerinde dillendirmiştir. Avrupa’ya gidiş sebepleri, vatanda kalanlara özlem, hasretlik, orada yaşanılan zorluklar, yeni bir mekân, yeni bir çevre, kazanılan paranın büyük bedeli, yabancılarla yapılan evlilikler, çocukların eğitimi ve en önemlisi kaybolan hayatlar hepsi onların şiirlerinde vücut bulmuştur. Âşık şiiri, Avrupa’da yaşayan vatandaşlarımızın bulundukları mekâna adaptasyon sürecinde sosyal, kültürel ve eğitim hususunda karşılaştıkları zorlukların tespiti açısından daönem teşkil etmektedir. Makalemizde şiirlerden yola çıkılarak Avrupa’da yaşayan âşık şiirinde yer alan gurbet olgusu ele alınıp insanımızın yaşadığı problemler değerlendirilecektir.

Keywords
Halk şairi, sözlü gelenek, kültürel bellek, Avrupa, göç, gurbet.

Abstract
The oral poetry tradition that has existed ever since the moment the Turks appeared in the history has been a means of expressing the feelings of the nation. The tradition of being a minstrel, which is one of the deep-rooted traditions of Turkish culture, is a common heritage that indicates the survival skills of the Turks. Turkish people, who always tried to protect this tradition, kept it alive by taking it wherever they went. When 800.000 workers went to Europe between the years 1962 and 1974, they also carried their culture with them. Assmann states that “group and space form a common life, and if the group falls apart from its space it keeps this togetherness alive by recreating it”. Thus, a new form of heritage is formed in the new space. The heritage here is common and belongs to a group. Minstrels are the performers of this cultural and social heritage. Minstrels living in Europe did not only undertake to responsiblity of carrying this heritage, they also voiced “the adventure of the migration” in their poems. The resons of the migration, missing the ones left back at hometown, the difficulties faced in the new environment, a new place to live in, the new environment, the price of the meoney earned, marriages with foreigners, the education of children and most importantly spoiled lives are important subject matters in their poems. The minstrel poetry also assumes importance in identifying the difficulties our citizens living in Europe faced during the adaptation process to the new environment they were in as well as educational and cultural problems. In our article, the phenomenon of being away from home will be examined and the problems our citizens face will be evaluated by on the basis of poetry.

debates on abortion site nyc abortion clinics

Keywords
minstrel, oral tradition, cultural memory, Europe, migration, absence from home