|
|
|
Author
|
:
Hidayet SOFTAOGLU
|
|
|
Type |
:
|
|
Printing Year |
:
10
|
|
Number |
:
36
|
|
Page |
:
484-496
|
|
DOI Number: |
:
|
| Cite : |
Hidayet SOFTAOGLU , (10). CAN MIRROR BE A PSYCHOLOGICAL INSTRUMENT: HOW PSYCHOLOGICAL IS SVOBODA’S USE OF MIRROR GENERATING AS A PSYCHO-PLASTIC AND DIGITAL STAGE?. International Journal Of Eurasia Social Sciences, 36, p. 484-496. Doi: 10.35826/ijoess.2493.
|
|
|
Summary
Josef Svoboda believes that the theatre is a living thing; therefore, scenography should not be fixed and tell all at once. Thus he is associated with the kinetic stage in which he uses mirrors, various lighting and projection techniques, overcomes the limitations of proscenium theatre. The mirror differs itself from projectors and lights since he uses the mirror as a substantial element in the stage. More importantly in his scenography, mirror transforms the stage into a dramatic and digital atmosphere even though it is not a digital device itself (analogue). He explores the digital and technological scenographic spaces by combining mirrors with technological instruments. What is reflected in the mirror is not randomly selected objects but connected to context, history, the memory of the plays because Svoboda gives different roles to the mirrors to refer the inner world of the spectators, and their psychology. Lacan finds the mirror as a powerful object to construct identity through the reflection and he categories this self-construction within three orders; imaginary, symbolic, and real. This study examines the mirrors of Svoboda to find out how psychologic his staging is and how Lacanian three orders could be represented by his scenography while investigating the potential of the mirrors to generate psycho-plastic and digital stages.
Keywords
Josef Svoboda, Scenography, Psycho-plastic stage, mirror, Lacan.
Abstract
Çek asıllı ünlü mimar ve senograf (sahne ve atmosfer tasarımcısı) Josef Svoboda tiyatronun yaşayan bir olay olduğuna inanır ve sahne tasarımlarıyla durağanlığı reddeder. Kendine özgü ayna, ışık ve projeksiyon kullanma teknikleriyle Svoboda hareketli sahneler geliştirerek perde önünün sınırlarını zorlar. Özellikle aynayı kullanma stili, ışık ve projeksiyonlardan farklıdır çünkü aynalar sahne tasarımının kendisidir. Bunu ötesinde; aynaların dijital bir doğası olmamasına rağmen Svoboda aynalarla birlikte teknolojik elemanları kullanarak sahnenin hareketliliğine dijital bir boyut kazandırır. Aynalarında görüntüsü yansıyan objeleri gelişigüzel seçmez. Metni ve bağlamı çözümleyerek hedef aldığı sosyal kitleyi ve psikolojiyi yansıtan nesneleri özenle yansıtarak onlara aynalar vasıtasıyla önemli roller verir. Bu sebeple ayna Svoboda için fiziksel olmaktan çok psikolojik bir elemandır. Lacan’a göre kimliğimizi inşa etmeye, aynada kendi yansımamızı görmemizle yani imgesel düzenle başlarız ve sonrasında simgesel ve gerçek düzenle psikolojimizi inşa etmeye devam ederiz. Bu makalede Svoboda’nın senografik mekânlarında bu üç psikolojik düzenin inşasının ve ayna vasıtasıyla yansıtılarak sahnelenmesini analiz ederken, senografinin bir fiziksel tasarımın ötesinde psikolojik mekânlar oluşu incelenmiştir. Buna ek olarak aynaların fiziksel potansiyellerinin teknoloji desteğiyle ürettiği dijital, tektonik ve esnek mekânlara dair yeni bir okuma biçimi sunar.
Keywords
Josef Svoboda, Senografi, Psiko-Plastik mekan, ayna, Lacan