Bir edebî tür olarak biyografide de romanda da özne (kahraman) merkezli bir anlatım söz konusudur. Biyografi türünde kuru bir gerçeklik ile öznenin yaşam aksiyonu anlatılırken romanda kurgunun otoritesi hâkimdir. Biyografik roman yazarı ise öne çıkardığı şahsiyeti gerçek bir zeminde kurgusallığın parıltısıyla değerlendirmeye çalışır. Türk edebiyatında kökleri çok eskilere kadar uzanan biyografi türü, zamanla birçok değişim geçirir. Tanzimat edebiyatıyla birlikte biyografide de Batı sanatının etkileri görülür. Ve biyografi kendi somut çizgisinden uzaklaşarak romanın soyut dünyasına yaklaşır. Bu durum 19. yüzyılın ikinci yarısında gelişmeye başlayan bir tür olan biyografik romanda bazı sorunlar meydana getirir. Yaşamış gerçek bir kahramanın hayatının, romanın fiktif (kurgu) yapısıyla ele alınıyor olması, hem hakikat hem de hayal gücü arasındaki çizginin belirsizleşmesine yol açar. Bunun yanı sıra verilenin okur tarafından kabul edilmesi gibi birçok problemi de ortaya çıkarır. Yunus Emre, düşünceleri, şiirleri ve tasavvufa getirdiği kendine has üslubuyla yüzyıllardır pek çok insanın ilgi duyduğu bir isimdir. Bu durum bazı yazarların da dikkatini çekmiştir. Yunus Emre’nin hayatını ve sanatını edebiyatın getirdiği olanaklardan da yararlanarak kaleme almışlardır. Bu doğrultuda yazarlar, hem biyografi hem de romanın özelliklerinden faydalanarak biyografik roman türünü tercih etmişlerdir. Cumhuriyet dönemi Türk edebiyatına gelindiğinde ise Yunus Emre’yi konu edinen birçok biyografik roman yazılır. Bu bağlamda ele alınan; Emine Işınsu’nun Bir Ben Vardır Bende Benden İçeri, İskender Pala’nın Od, Mehmet Önal’ın Hak Çalabım ve Sinan Yağmur’un Aşkın Gözyaşları Yunus Emre isimli romanlarında gerçek bir şahsiyetin hayatının nasıl değerlendirildiği ele alınacaktır. Birbirine yakın dönemlerde yazılan ve dört farklı ‘Yunus Emre’ karakteri sunan eserler gerçeklik-kurgusallık yönleri ile yararlanılan tür ve teknikler bakımından incelenmeye çalışılacaktır.

Biyografik roman, biyografi, Yunus Emre, gerçek- kurmaca, tür ve teknik.